تاثیرات سرعت های مختلف راه رفتن بر زمان وارد عمل شدن عضلات مفصل مچ پا در افراد میانسال سالم

سابقه و هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در نیمه دوم مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می کنند، هرگونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off و کاهش سرعت راه رفتن می شود. این مطالعه تأثیر شیب ها و سرعت های مختلف بر زمان شروع فعالیت الکترومیوگرافی عضلات مفصل مچ پا حین راه رفتن در افراد میانسال سالم را بررسی کرده است. مواد و روش ها: 15 فرد سالم میانسال (زن 5 / مرد 10 ، با میانگین سن 20/7±53/56 و شاخص توده بدنی 70/3±52/28 کیلوگرم بر مترمربع) در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها بر روی تردمیل استاندارد با سه سرعت مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) و شیب های مثبت مختلف (صفر، سه و شش درجه) راه رفتند و زمان شروع فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، تیبیالیس قدامی در مرحله push off راه رفتن ثبت گردید. یافته ها: از مدل خطی مختلط برای آنالیز استفاده شد و زمان شروع فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی و تیبیالیس قدامی با افزایش سرعت راه رفتن در سمت غیرغالب تاخیر پیدا کرد (05/0 >p)، ولی شروع فعالیت این عضلات در سمت غالب با افزایش شیب و سرعت تردمیل، تغییری پیدا نکرد. (05/0<p). نتیجه گیری: داده های این مطالعه نشان می دهد که تمایل برای استفاده از سمت غالب برای غلبه به تغییرات سرعت، بیش تر از سمت غیرغالب در افراد میانسال می باشد